رقص پروانه های مرده زعشق
گوشه های خیال و ذهنم را
رنگ بیهودگی بپاشیدند
ناخن این هزارپای دلم
همدلی را چو پرده ایی از نی
قامت ذهن من تراشیدند
بوی نای از صدای آوازش
شهر بیهودگی نشد خاموش
کهکشانی زهم بپاشیدند
جنگل ذهن من بسوخت چو آب
تک درختی به جای ماند به خواب
کوره ذوب مهر را دمی دیدند
گره بادی که، تندر یاد است
یاد یادم به یاد آن یاد است
مرز آن خاطرات را خراشیدند
ما نه فرزند آن زمان کهن
نه به امروز می شویم کهن
بی زمان جان من خراشیدند
